Specjaliści pomocy psychologiczno-pedagogicznej

                                                             

Hejt i mowa nienawiści wśród dzieci – jak temu zapobiec?

W cieniu ekranów – nowa rzeczywistość uczniów

Kiedyś dziecięce sprzeczki kończyły się po ostatnim dzwonku. Kłótnie na podwórku czy szkolnym korytarzu mijały tak szybko, jak się zaczynały. Dziś jednak konflikt nie znika – przenosi się do wirtualnego świata, gdzie słowa mogą ranić bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Hejt i mowa nienawiści stają się codziennością wielu dzieci, a ich skutki sięgają daleko poza ekran telefonu.

Jako nauczyciel widzę, jak łatwo dzieci chłoną wzorce – te dobre i te złe. Właśnie dlatego musimy mówić o hejcie otwarcie, z troską i uważnością.

Co to jest hejt i mowa nienawiści?

Hejt to agresywne wyrażanie negatywnych emocji wobec drugiej osoby. Wyśmiewanie wyglądu, zainteresowań, sytuacji rodzinnej – wszystko to może stać się pretekstem do ataku. Mowa nienawiści idzie o krok dalej. To słowa, które mają upokorzyć, odrzucić, zranić nie tylko jednostkę, ale całą grupę ludzi.

W świecie dzieci hejt pojawia się wszędzie – w klasie, na przerwie, ale przede wszystkim w Internecie. Komentarze, memy, wiadomości prywatne – to narzędzia, które mogą sprawiać ból, choć często wydają się „niewinne” ich nadawcom.

Skąd bierze się hejt?

1. Dzieci uczą się od dorosłych

Jeśli w domu czy w mediach słyszą krytykę, poniżanie i szyderstwo, zaczynają traktować je jako normę.

2. Internet daje złudzenie anonimowości

Łatwiej jest napisać coś raniącego, gdy nie widzi się łez drugiej osoby.

3. Potrzeba akceptacji

Dziecko, które czuje się niepewnie, czasem chce zdobyć uwagę i „uznanie” grupy, wyśmiewając innych.

4. Brak umiejętności radzenia sobie z emocjami

Złość, zazdrość, smutek – jeśli dziecko nie wie, jak je wyrazić, może uciekać w agresję.

Jak rozpoznać, że dziecko doświadcza hejtu?

Nie każde dziecko powie wprost: „ktoś mnie wyśmiewa”. Dlatego warto zwracać uwagę na:

Zmianę zachowania – dziecko wycofuje się, unika szkoły i rówieśników.

Unikanie Internetu – jeśli nagle nie chce korzystać z telefonu, może to być sygnał, że dzieje się coś złego.

Problemy ze snem i koncentracją – stres związany z hejtem potrafi odbić się na całym życiu dziecka.

Wahania nastroju – drażliwość, smutek, nerwowość mogą być reakcją na trudne doświadczenia.

Jak pomóc dziecku?

Rozmawiaj i słuchaj

Czasem wystarczy jedno zdanie: „Widzę, że coś Cię martwi. Chcesz o tym porozmawiać?”. Nie bagatelizuj problemów dziecka.

Ucz empatii i szacunku

Pokaż, że każde słowo ma moc. Naucz dziecko, że w sieci obowiązują te same zasady szacunku co w prawdziwym świecie.

Bądź obecny w cyfrowym świecie dziecka

Nie chodzi o kontrolowanie każdego kliknięcia, ale o wspólne ustalenie zasad korzystania z Internetu.

Reaguj, gdy dziecko doświadcza hejtu

Zgłaszanie agresji, rozmowa z nauczycielem czy wsparcie psychologa to ważne kroki. Nie zostawiaj dziecka samego z problemem.

Dawaj dobry przykład

Jeśli my, dorośli, szanujemy innych, dzieci będą uczyć się tego samego.

Czy da się zatrzymać hejt?

Nie zlikwidujemy hejtu całkowicie, ale możemy go ograniczyć. Kluczowe jest to, by dziecko wiedziało, że nie jest samo. Wspólnie – rodzice, nauczyciele, rówieśnicy – możemy stworzyć świat, w którym słowa będą budować, a nie ranić.

Zacznijmy od siebie. Bo słowa mają moc.

 

 

 

 

 

 

 

                                                                 

 

 

 

 

 

 

                                                              Międzynarodowy Dzień Tolerancji

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                 Pedagog Specjalny- mgr Wioletta Kinal

Godziny pracy: poniedziałek: 08.00 - 09.40,

                          11.50 - 14.35,

                          wtorek: 08.00 - 08.45,

                           09.40 - 10.35,

                          środa: 08.00 - 09.40,

                          11.50 - 12.35,

                          czwartek: 09.00 - 11.30, 

                          piątek: 08.00 - 08.45.

 

 

Do zadań pedagoga specjalnego w szkole należy:

1) współpraca z nauczycielami, wychowawcami grup wychowawczych lub innymi specjalistami, rodzicami oraz uczniami w:

a) rekomendowaniu dyrektorowi szkoły lub placówki do realizacji działań w zakresie zapewnienia aktywnego i pełnego uczestnictwa uczniów w życiu szkoły i placówki oraz dostępności, 

b) prowadzeniu badań i działań diagnostycznych związanych z rozpoznawaniem indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych uczniów w celu określenia mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień uczniów oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu uczniów, w tym barier i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie ucznia i jego uczestnictwo w życiu szkoły i placówki,

c) rozwiązywaniu problemów dydaktycznych i wychowawczych uczniów,

d) określaniu niezbędnych do nauki warunków, sprzętu specjalistycznego i środków dydaktycznych, w tym wykorzystujących technologie informacyjno-komunikacyjne, odpowiednich ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne ucznia;

2) współpraca z zespołem, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 2 ustawy, w zakresie opracowania i realizacji indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego ucznia posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, w tym zapewnienia mu pomocy psychologiczno-pedagogicznej;

3) wspieranie nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych i innych specjalistów w:

a) rozpoznawaniu przyczyn niepowodzeń edukacyjnych uczniów lub trudności w ich funkcjonowaniu, w tym barier i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie ucznia i jego uczestnictwo w życiu szkoły lub placówki,

b) udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej w bezpośredniej pracy z uczniem,

c) dostosowaniu sposobów i metod pracy do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia oraz jego możliwości psychofizycznych,

d) doborze metod, form kształcenia i środków dydaktycznych do potrzeb uczniów;

4) udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom, rodzicom uczniów i nauczycielom;

5) współpraca, w zależności od potrzeb, z innymi podmiotami.